Surowe Słowo - czyli fragmenty Pisma Św. interlinearnego (2567)
„Surowe” Słowo, czyli fragment Pisma Świętego interlinearnego – godz. 15:00
Zaznaczając w swojej aplikacji ten dział, codziennie o godz. 15:00, otrzymasz fragment Słowa Bożego w oryginalnym - surowym tłumaczeniu z języka greckiego.
np. „Na początku było Słowo, i Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono (to) było na początku u Boga. Wszystko przez nie stało się i bez niego (nie) stało się ani jedno. Które stało się w nim, życie(m) było, i życie było światłem ludzi. I światło w ciemności ukazuje się i ciemność go nie opanowała”. (Według Jana 1, 1 – 5)
„I głos stał się z chmury mówiący: Ten jest Syn mój wybrany, jego słuchajcie. I (gdy) (stał się) głos, znaleziony został Jezus sam. I oni zachowali milczenie i nikomu (nie) oznajmili w owych dniach niczego, co zobaczyli. Stało się zaś (w) następnym dniu, (gdy zeszli) oni z góry, wyszedł na spotkanie mu tłum liczny. I oto mąż z tłumu zawołał mówiąc: Nauczycielu, proszę cię, popatrz na syna mego, bo jedynak mi jest, i oto duch bierze go i nagle krzyczy, i trzęsie go z pianą i ledwo odstępuje od niego tłukąc go. I poprosiłem uczniów twych, aby wyrzucili go, i nie mogli”. (Według Łukasza 9, 35 – 40)
„I stało się (przy) (modleniu się) (jego) wygląd twarzy jego inny i szata jego biała promieniująca. I oto mężowie dwaj rozmawiali z nim, tymi byli Mojżesz i Eliasz, którzy dawszy się zobaczyć w chwale mówili (o) odejściu jego, które miał dopełnić w Jeruzalem. Zaś Piotr i (ci co) z nim byli, obciążeni snem; ocknąwszy się zaś zobaczyli chwałę jego i dwóch mężów stojących razem z nim. I stało się (gdy) (odłączali się) oni od niego, powiedział Piotr do Jezusa: Mistrzu, dobrze jest, (że) my tu (jesteśmy), i uczyńmy namioty trzy, jeden tobie, i jeden Mojżeszowi, i jeden Eliaszowi, nie wiedząc, co mówi. To zaś on (gdy mówił), stała się chmura i ocieniała ich. Przestraszyli się zaś, (gdy) (weszli) oni w chmurę”. (Według Łukasza 9, 29 – 34)
„(W) czym bowiem pomaga sobie człowiek, zyskawszy świat cały, siebie zaś zgubiwszy czy doznawszy straty? Który bowiem zawstydziłby się mnie i moich słów, tego Syn Człowieka zawstydzi się, kiedy przyjdzie w chwale jego i Ojca i świętych zwiastunów. Mówię zaś wam prawdziwie, są niektórzy (z) (tutaj) stojących, którzy nie skosztują śmierci, aż zobaczą królestwo Boga. Stało się zaś po słowach tych jakieś dni osiem, [i] wziąwszy ze sobą Piotra, i Jana, i Jakuba wszedł na górę pomodlić się”. (Według Łukasza 9, 25 – 28)
„On zaś upomniawszy ich, nakazał nikomu (nie) mówić tego, powiedziawszy, że: Ma Syn Człowieka wiele wycierpieć i zostać odrzuconym przez starszych, i arcykapłanów, i uczonych w piśmie, i zostać zabitym, i trzeciego dnia podnieść się. Mówił zaś do wszystkich: Jeśli ktoś chce za mną iść, niech się wyprze siebie i niech zabierze krzyż jego co dzień, i niech towarzyszy mi. Który bowiem chciałby życie jego uratować, zgubi je; który zaś zgubiłby życie jego ze względu na mnie, ten uratuje je”. (Według Łukasza 9, 21 – 24)
„Wziąwszy zaś pięć chlebów i dwie ryby spojrzawszy do góry w niebo błogosławił je i połamał i dawał uczniom, (by) podać tłumowi. I zjedli i nasyceni zostali wszyscy i zebrane zostało (to), (co zbyło) im, ułomków koszyków dwanaście. I stało się (gdy) (był) on modlący się samotnie, byli razem z nim uczniowie i zapytał ich, mówiąc: Kim ja, mówią tłumy, (jestem)? Oni zaś odpowiadając rzekli: Janem Chrzcicielem, inni zaś Eliaszem, inni zaś, że prorok jakiś (z) dawnych powstał. Powiedział zaś im: Wy zaś, kim ja, mówicie, (jestem)? Piotr zaś odpowiadając rzekł: Pomazańcem Boga. (Według Łukasza 9, 16 – 20)
„Zaś dzień zaczął chylić się. Podszedłszy zaś dwunastu powiedzieli mu: Oddal tłum, aby podążywszy do (tych) wokół wsi i pól (rozłożyli się) i znaleźli prowiant, bo tu w pustym miejscu jesteśmy. Powiedział zaś do nich: Dajcie im wy zjeść. Oni zaś powiedzieli: Nie jest nam więcej niż chlebów pięć i ryby dwie, chyba nie wyruszywszy my mamy kupić dla całego ludu tego pokarmy. (Było) zaś jakieś mężów pięć tysięcy. Powiedział zaś do uczniów jego: Ułóżcie ich grupami [jakieś] po pięćdziesiąt. I uczynił tak i ułożyli wszystkich”. (Według Łukasza 9, 12 – 15)
„Usłyszał zaś Herod tetrarcha (te) stające się wszystkie, i był w niepewności z powodu (mówienia) przez niektórych, że Jan podniósł się z martwych, przez niektórych zaś, że Eliasz pojawił się, innych zaś, że prorok jakiś (z) dawnych powstał. Powiedział zaś Herod: Janowi ja ściąłem głowę. Kto zaś jest ten, o którym słyszę takie (rzeczy)? I szukał (by) zobaczyć go. I wróciwszy wysłannicy opowiedzieli mu, ile uczynili. I wziąwszy ze sobą ich usunął się na osobności do miasta zwanego Betsaida. Zaś tłumy dowiedziawszy się zaczęły towarzyszyć mu. I przyjąwszy ich mówił im o królestwie Boga i potrzebę mających uzdrowienia leczył”. (Według Łukasza 9, 7 – 11)
„Zwoławszy do siebie zaś dwunastu dał im moc i władzę nad wszystkimi demonami i choroby leczyć, i wysłał ich głosić królestwo Boga i leczyć [chorych]; i powiedział do nich: Niczego (nie) zabierajcie w drogę, ani laski, ani torby, ani chleba, ani srebra, ani [po] dwie tuniki mieć. I w który dom wejdziecie, tam pozostawajcie i stamtąd wychodźcie. I jacy(ś) jeśli nie przyjmą was, wychodząc z miasta owego, pył ze stóp waszych strząsajcie na świadectwo na nich. Wychodząc zaś przechodzili po wsiach głosząc dobrą nowinę i uzdrawiając wszędzie”. (Według Łukasza 9, 1 – 6)
„Przyszedłszy zaś do domu nie dopuścił wejść (komuś) z nim, jeśli nie Piotrowi i Janowi i Jakubowi i ojcu dziewczynki i matce. Płakali zaś wszyscy i bili się (w piersi) (za nią). On zaś powiedział: Nie płaczcie, nie bowiem umarła, ale śpi. I wyśmiewali go, wiedząc, że umarła. On zaś chwyciwszy rękę jej zawołał mówiąc: Dziewczynko podnieś się. I powrócił duch jej i powstała od razu, i zarządził, jej dać zjeść. I zdumieli się rodzice jej. On zaś nakazał im nikomu (nie) powiedzieć, co (się stało)”. (Według Łukasza 8, 51 – 56)
„Zobaczywszy zaś kobieta, że nie ukryła się, drżąc przyszła i przypadłszy do niego, przez jaką przyczynę dotknęła go, oznajmiła wobec całego ludu, i jak uleczona została od razu. On zaś powiedział jej: Córko, wiara twa uratowała cię; idź w pokoju. Jeszcze (gdy) on mówił, przychodzi ktoś od przełożonego synagogi mówiąc, że: Umarła córka twa, już nie szarp nauczyciela. Zaś Jezus usłyszawszy odpowiedział mu: Nie bój się, jedynie uwierz, i będzie uratowana”. (Według Łukasza 8, 47 – 50)