„I mniemanie w tym daję: to bowiem dla was jest pożyteczne, którzy nie jedynie uczynić, ale i chcieć wcześniej rozpoczęliście od roku; teraz zaś i (to) uczynić wypełnijcie, żeby tak jak ochoczość chcenia, tak i wypełnienie z mienia”. (Do Koryntian II 8, 10 – 11)

„Ale jak właśnie w wszystkim obfitujecie: wiarą i słowem, i poznaniem, i całą gorliwością, i (tą) od nas w was miłością, aby i w tej łasce obfitowaliście. Nie w rozkazie mówię, ale z powodu innych gorliwości i (tę) waszej miłości prawowitość próbując; poznajecie bowiem łaskę Pana naszego, Jezusa Pomazańca, że dla was stał się ubogim, bogatym będąc, aby wy Jego ubóstwem wzbogaciliście się”. (Do Koryntian II 8, 7 – 9)

„Dajemy poznać zaś wam, bracia, łaskę Boga,, (tę) daną w (społecznościach) wywołanych Macedonii, że w wielkim wypróbowaniu utrapienia obfitowanie radości ich i (owo) w głębi ubóstwo ich zaobfitowało ku bogactwu prostoty ich; że według mocy, świadczę, i obok mocy, z własnego wyboru z wielką zachętą prosząc (od) nas (o) łaskę i wspólnotę służby, (tej) względem świętych i nie jak nabraliśmy nadziei, ale siebie samych dali najpierw Panu i nam przez wolę Boga, ku zachęcić my Tytusa, aby jak wcześniej rozpoczął, tak i wypełnił aż do was także łaskę tę”. (Do Koryntian II 8, 1 – 6)

„I serce jego jeszcze obficiej ku wam jest, przypominając sobie wszystkich was posłuszeństwo, jak z bojaźnią i drżeniem przyjęliście go. Raduję się, że w wszystkim wykazuję śmiałość w was”. (Do Koryntian II 7, 15 – 16)

„Zatem jeśli i napisałem wam, nie ze względu na (tego), (który uczynił niesprawiedliwość), ani ze względu na (tego), (który doznał niesprawiedliwości), ale ze względu na uwidocznienie się gorliwości waszej, (tej) co do nas, względem was przed Bogiem. Przez to jesteśmy zachęcani. W zaś (tej) zachęcie naszej obficiej bardziej uradowaliśmy się z powodu radości Tytusa, bo jest pokrzepiony duch jego przez wszystkich was; bo jeśli coś jemu o was chełpiłem się, nie zostałem zawstydzony, ale jak wszystko w prawdzie powiedzieliśmy wam, tak i duma nasza, (ta) przed Tytusem, prawdą stała się”. (Do Koryntian II 7, 12 – 14)

„(Ten) bowiem według Boga smutek zmianę myślenia ku zbawieniu nieżałowanemu wypracowuje; (ten) zaś świata smutek śmierć sprawia. Oto bowiem samo to według Boga zasmucenie jak wielką sprawiło wam gorliwość, a obronę, a poruszenie, a bojaźń, a upragnienie, a skwapliwość, a obronę; we wszystkim poleciliście siebie, (że) nieskalanymi być (dla tej) sprawy”. (Do Koryntian II 7, 10 – 11)

„Bo jeśli i zasmuciłem was w liście, nie żałuję; jeśli i żałowałem (widzę [bowiem], że list tamten jeśli i na (jakiś) czas zasmucił was), teraz raduję się, nie że zostaliście zasmuceni, ale że zostaliście zasmuceni ku zmianie myślenia; zostaliście zasmuceni bowiem według Boga, aby w niczym (nie) doznaliście straty od nas”. (Do Koryntian II 7, 8 – 9)

„I bowiem przyszedłszy my do Macedonii, żadnego nie miało ulżenia ciało nasze, ale w wszystkim trapieni z zewnątrz walki, wewnątrz bojaźnie. Ale (Ten) zachęcający uniżonych zachęcił nas, Bóg, przez przybycie Tytusa; nie jedynie zaś przez przybycie jego, ale i przez zachętę, którą został zachęcony wśród was, oznajmiając nam wasze upragnienie, wasze biadanie, waszą skwapliwość o mnie, tak że ja bardziej uradować się”. (Do Koryntian II 7, 5 – 7)

„Te więc mając obietnice, umiłowani, oczyśćmy siebie samych od każdego splamienia ciała i ducha, wypełniając uświęcenie w bojaźni Boga. Miejcie miejsce dla nas; nikomu nie uczyniliśmy niesprawiedliwości, nikogo (nie) zniszczyliśmy, (względem) nikogo (nie) okazaliśmy zachłanności. Na zasądzenie nie mówię, wcześniej powiedziałem bowiem, że w sercach naszych jesteście ku razem umrzeć i razem żyć. Wielka mi otwartość do was, wielka mi duma za was; jestem wypełniony zachętą, aż nazbyt obfituję radością w każdym utrapieniu naszym”. (Do Koryntian II 7, 1 – 4)

„Nie stawajcie się noszącymi obce jarzmo (z) niewierzącymi. Jakie bowiem uczestniczenie (dla) sprawiedliwości i (dla) bezprawia? Lub jaka wspólnota światłu do ciemności? Jaka zaś umowa Pomazańca do Beliara, lub jaki udział wiernemu z niewierzącym? Jaka zaś zgodność przybytkowi Boga z wizerunkami? My bowiem przybytkiem Boga jesteśmy żyjącego, jak powiedział Bóg, że: Zamieszkam w nich i wśród chodzić będę, i będę ich Bogiem, i oni będą mym ludem. Dlatego wyjdźcie z środka ich i oddzielcie się, mówi Pan, i nieczystego nie dotykajcie; i ja wpuszczę was, i będę wam za ojca, i wy będziecie mi za synów i córki, mówi Pan wszechwładca”. (Do Koryntian II 6, 14 – 18)