„Tak że, umiłowani moi, tak jak każdej chwili byliście posłuszni, nie jak podczas obecności mej jedynie, ale teraz wiele bardziej podczas nieobecności mej, z bojaźnią i drżeniem swoje zbawienie sprawiajcie; Bóg bowiem jest (Ten) działający w was i (to) chcieć, i (to) działać dla upodobania”. (Do Filipian 2, 12 – 13)

„Dlatego i Bóg Go wielce wywyższył i darował Mu imię, (to) ponad wszystko imię, aby na imię Jezusa każde kolano zgięłoby się niebieskich, i ziemskich, i podziemnych, i każdy język wyznałby, że Panem Jezus Pomazaniec ku chwale Boga Ojca”. (Do Filipian 2, 9 – 11)

„To myślcie w was, co i w Pomazańcu Jezusie, który w postaci Boga będąc, nie (jako) porywanie uznał być równo Bogu, ale siebie samego uczynił pustym, kształt sługi wziąwszy, w upodobnieniu ludzi stawszy się; i (dla) postaci dawszy się znaleźć jako człowiek, uniżył siebie samego, stawszy się posłuszny aż do śmierci, śmierci zaś krzyża”. (Do Filipian 2, 5 – 8)

„Jeśli jakąś więc zachęta w Pomazańcu, jeśli jakimś pocieszenie miłości, jeśli czymś wspólnota ducha, jeśli czymś serce i litość, wypełnijcie mą radość, aby to samo myślelibyście, tę samą miłość mając, wspólnego ducha mając, jedno myśląc, nic dla podjudzania i nie dla pustej chwały, ale uniżonością serca jedni drugich uznając (za) górujących nad sobą, nie (na) swoje każdy bacząc, ale [i] (na) drugich każdy”. (Do Filipian 2, 1 – 4)

„Jedynie w sposób godny dobrej nowiny Pomazańca żyjcie jako obywatele, aby czy to przyszedłszy i zobaczywszy was, czy to będąc nieobecny, słyszałbym o was, że trwacie w jednym duchu, jedną duszą walcząc razem (dla) wiary dobrej nowiny, i nie dając się zastraszać w niczym przez będących przeciwnymi, co jest (dla) nich wykazaniem zguby, waszego zaś zbawienia, i to od Boga; bo wam zostało darowane (to) za Pomazańca, nie jedynie (to) w Niego wierzyć, ale i (to) za Niego cierpieć, tę samą walkę mając, jaką zobaczyliście we mnie i teraz słyszycie we mnie”. (Do Filipian 1, 27 – 30)

„I tak będąc przekonany wiem, że pozostanę i trwać będę przy wszystkich was ku waszemu postępowi i radości wiary, aby chluba wasza obfitowała w Pomazańcu Jezusie przeze mnie z powodu mojego przybycia znowu do was”. (Do Filipian 1, 25 – 26)

„(Dla) mnie bowiem żyć Pomazaniec i umrzeć zysk. Jeżeli zaś żyć w ciele, to (dla) mnie owoc pracy; i co wybiorę, nie wiem. Obejmowany jestem zaś z dwóch, pożądanie mając ku rozwiązać i razem z Pomazańcem być, wielce [bowiem] bardziej lepsze; zaś zatrzymywać się [w] ciele konieczniejsze z powodu was”. (Do Filipian 1, 21 – 24)

„Co bowiem? Oprócz (tego) że każdym sposobem, czy to pozorem, czy to prawdą, Pomazaniec jest zwiastowany, i przez to raduję się; ale i będę się radował, wiem bowiem, że to mi wyjdzie ku zbawieniu przez wasze błaganie i zaopatrzenie Ducha Jezusa Pomazańca, według wyczekiwania i nadziei mej, że w niczym (nie) zostanę zawstydzony, ale w całej otwartości, jak każdej chwili i teraz, wywyższony zostanie Pomazaniec w ciele mym, czy to przez życie, czy to przez śmierć”. (Do Filipian 1, 18 – 20)

„Niektórzy i z powodu zawiści i sporu, niektórzy zaś i z powodu upodobania Pomazańca ogłaszają, ci z miłości, wiedząc, że ku obronie dobrej nowiny jestem położony, ci zaś z podjudzania Pomazańca zwiastują, nie w sposób nieskalany, spodziewając się utrapienie podnosić więzom mym”. (Do Filipian 1, 15 – 17)

„Wiedzieć zaś wy chcę, bracia, że (te) przeciwko mnie bardziej ku postępowi dobrej nowiny przyszły, tak że więzy me widoczne w Pomazańcu stać się w całym pretorium i pozostałym wszystkim, i coraz liczniejsi (z) braci w Panu, przekonani więzami mymi, jeszcze obficiej odważać się bez bojaźni słowo mówić”. (Do Filipian 1, 12 – 14)