„Ludzie bowiem na większego przysięgają i każdego (dla) nich sporu kresem ku umocnieniu przysięga; przez to obficiej postanawiając Bóg pokazać dziedzicom obietnicy niezmienialność postanowienia Jego, zagwarantował przysięgą, aby przez dwie sprawy niezmienialne, w których niemożliwe, (by) skłamać Bóg, silną zachętę mielibyśmy zbiegłszy, (by) chwycić się silnie będącej wyłożoną nadziei; tę jako kotwicę mamy duszy, niezawodną, i mocną, i wchodzącą do (tego) bardziej wewnętrznego zasłony, gdzie (jako) przybiegający wpierw w imieniu naszym wszedł Jezus, według porządku Melchizedeka arcykapłanem stawszy się na wiek”. (Do Hebrajczyków 6, 16 – 20)