„Dlatego odrzuciwszy (to) początku Pomazańca słowo, do dojrzałości nieśmy się, nie znowu fundament kładąc sobie zmiany myślenia od martwych dzieł, i wiary w Boga, (o) zanurzeniach nauki, (o) nałożeniu rąk, (o) powstaniu martwych i (o) sądzie wiecznym. I to uczynimy, jeśli właśnie pozwoli Bóg. Niemożliwe bowiem, (by) raz oświetlonych, (którzy zakosztowali) także darowizny niebieskiej, i uczestnikami (stali się) Ducha Świętego i pięknego (skosztowali) Boga słowa, mocy także mającego nastąpić wieku, i (upadli mimo to), znowu odnawiać ku zmianie myślenia, od nowa krzyżujących dla siebie samych Syna Boga i wystawiających na pokaz. Ziemia bowiem, wypiwszy (ten) na nią przychodzący częstokroć deszcz i rodząc ziele odpowiednie (dla) nich, dla których i jest użyźniana, otrzymuje błogosławieństwo od Boga; wynosząc zaś ciernie i osty, niezdatną i przekleństwa blisko, tej koniec w spaleniu”. (Do Hebrajczyków 6, 1 – 8)