„(Jako) konieczne zaś uznałem Epafrodyta, brata, i współpracownika, i współżołnierza mego, waszego zaś wysłannika i publicznego sługę potrzeby mej, posłać do was, skoro pragnącym był wszystkich was i będąc zaniepokojonym, dlatego że usłyszeliście, że zachorował. I bowiem zachorował niemal blisko śmierci. Ale Bóg zlitował się (nad) nim, nie (nad) nim zaś jedynie, ale i (nade) mną, aby nie smutek do smutku miałbym”. (Do Filipian 2, 25 – 27)