„(To) bowiem wszystko dla was, aby łaska, zaobfitowawszy dla coraz liczniejszych, dziękowania dała obfitość ku chwale Boga. Dlatego nie poddajemy się złu, ale jeśli i (ten) z zewnątrz nasz człowiek jest rujnowany, ale (ten) wewnątrz nasz jest odnawiany dniem i dniem. (Ta) bowiem szybka lekkość utrapienia naszego w nadmiarze ku nadmiarowi wieczny ciężar chwały sprawia nam. Nie przyglądając się my (tym) widzianym, ale (tym) nie widzianym, (te) bowiem widziane chwilowe, (te) zaś nie widziane wieczne”. (Do Koryntian II 4, 15 – 18)