„Osądziłem bowiem mnie samemu to: nie znowu w smutku do was przyjść. Jeśli bowiem ja smucę was, i kto (tym) cieszącym mię, jeśli nie (ten) smucący się dzięki mnie? I napisałem to samo, aby nie, przyszedłszy, smutek miałbym, od których trzeba było ja radować się, przekonany do wszystkich was, że moja radość wszystkich was jest. Z bowiem wielkiego utrapienia i ściśnięcia się serca napisałem wam przez liczne łzy, nie aby zasmuceni zostaliście, ale miłość aby poznaliście, którą mam obficiej ku wam”. (Do Koryntian II 2, 1 – 4)