„Gdy byłem niemowlęciem, mówiłem jak niemowlę, myślałem jak niemowlę, liczyłem jak niemowlę; gdy stałem się mężem, uznałem za bezużyteczne (te) niemowlęcia. Patrzymy bowiem teraz przez lustro w zagadce, wtedy zaś twarz na twarz; teraz poznaję z poszczególna, wtedy zaś uznam, jak i zostałem uznany. Teraz zaś trwa wiara, nadzieja, miłość, trzy te; większa zaś (z) tych miłość”. (Do Koryntian I 13, 11 – 13)