Prawdę mówię w Pomazańcu,...
„Prawdę mówię w Pomazańcu, nie kłamię, (bo równocześnie świadczy) mi sumienie me w Duchu Świętym, że smutek mi jest wielki i nieustanna boleść sercu memu. Życzyłbym sobie bowiem zaklęciem być sam ja z dala od Pomazańca za braci mych, (tych) krewnych mych co do ciała, którymi są Izraelici, których usynowienie, i chwała, i przymierza i ustanowienie Prawa, i służba, i obietnice, których ojcowie, i z których Pomazaniec (to) co do ciała; (Ten) będący nad wszystkimi, Bóg, wysławiony na wieki. Amen”. (Do Rzymian 9, 1 – 5)
„Prawdę mówię w Pomazańcu, nie kłamię, (bo równocześnie świadczy) mi sumienie me w Duchu Świętym, że smutek mi jest wielki i nieustanna boleść sercu memu. Życzyłbym sobie bowiem zaklęciem być sam ja z dala od Pomazańca za braci mych, (tych) krewnych mych co do ciała, którymi są Izraelici, których usynowienie, i chwała, i przymierza i ustanowienie Prawa, i służba, i obietnice, których ojcowie, i z których Pomazaniec (to) co do ciała; (Ten) będący nad wszystkimi, Bóg, wysławiony na wieki. Amen”. (Do Rzymian 9, 1 – 5)
