„Inni więc inne coś krzyczeli, była bowiem (społeczność) wywołanych doprowadzona do zamieszania i większość nie wiedziała, czego gwoli zeszli się. Z zaś tłumu wywiedli Aleksandra, (bo wypchnęli) go Judejczycy. Zaś Aleksander potrząsnąwszy ręką, chciał bronić się (wobec) ludu. Poznawszy zaś, że Judejczykiem jest, głos stał się jeden z wszystkich mniej więcej przez godziny dwie krzyczących: Wielką Artemida Efezjan”. (Dokonania wysłanników 19, 32 – 34)