„Usłyszawszy zaś wysłannicy Barnaba i Paweł, rozdarłszy szaty ich, wskoczyli w tłum, krzycząc i mówiąc: Mężowie, dlaczego to czynicie? I my mającymi podobne doznania jesteśmy do was ludźmi, głoszącymi dobrą nowinę, (aby) wy od tych czczych zawracać do Boga żyjącego, który uczynił niebo i ziemię, i morze, i wszystkie (te) w nich; który w przeszłych pokoleniach pozwalał, (aby) wszystkie ludy iść drogami ich; jednakże nie nie poświadczonym siebie pozostawił, dobro czyniąc, z nieba wam deszcze dając i pory owoconośne, nasycając pokarmem i weselem serca wasze. I to mówiąc z trudem uspokoili tłumy, (aby) nie zabijać na ofiarę im”. (Dokonania wysłanników 14, 14 – 18)