„Był zaś gniewającym się (na) Tyryjczyków i Sydończyków.  Jednomyślnie zaś przybyli do niego i przekonawszy Blastosa, (tego) nad sypialnią króla, prosili sobie (o) pokój z powodu być karmioną ich kraina przez (tę) królewską. (W) uszykowanym zaś dniu Herod wdziawszy na siebie odzienie królewskie [i] zasiadłszy na trybunie przemawiał publicznie do nich. Zaś lud wykrzykiwał, Boga głos i nie człowieka. Natychmiast zaś uderzył go zwiastun Pana za to, (że) nie dał chwały Bogu. I stawszy się zjedzony przez robaki wyzionął ducha”. (Dokonania wysłanników 12, 20 – 23)