„Mąż zaś pewien w Cezarei imieniem Korneliusz, setnik, z kohorty nazywanej Italską, nabożny i bojący się Boga razem z całym domem jego, czyniący jałmużny liczne ludowi i proszący Boga przez cały, zobaczył w widzeniu w sposób widoczny jakby o godzinie dziewiątej dnia zwiastuna Boga, (który wszedł) do niego i (który powiedział) mu: Korneliuszu. Ten zaś spojrzawszy wprost na niego i napełniony bojaźnią stawszy się powiedział: Co jest, Panie? Powiedział zaś mu: Modlitwy twe i jałmużny twe weszły ku pamięci przed Bogiem”. (Dokonania wysłanników 10, 1 – 4)