„(Na tego) człowieka patrząc razem z nimi stojącego, (tego) uzdrowionego, nic (nie) mieli, (żeby) odpowiedzieć. Wezwawszy zaś, (aby) oni na zewnątrz miejsca posiedzeń odejść, razem zderzali się przeciw jedni drugim, mówiąc: Co mamy uczynić ludziom tym? Że bowiem znajomy znak stał się przez nich, wszystkim zamieszkującym (w) Jeruzalem widoczne, i nie możemy odrzucać”. (Dokonania wysłanników 4, 14 – 16)