„I było już około godziny szóstej i ciemność stała się na całej ziemi aż do godziny dziewiątej. (Słońce) (gdy ustało), rozdarła się zaś zasłona przybytku (przez) środek. I zawoławszy wołaniem wielkim Jezus rzekł: Ojcze, w ręce twe powierzam ducha mego. To zaś rzekłszy, wyzionął ducha. Widząc zaś setnik (to), (co się stało), oddał chwałę Bogu mówiąc: Istotnie człowiek ten sprawiedliwy był. I wszystkie, razem przybyłe tłumy na widowisko to, oglądnąwszy (to), (co się stało), uderzając się w piersi wracały. Stali zaś wszyscy znajomi mu z daleka i kobiety współtowarzyszące mu od Galilei, patrzące (na) to”. (Według Łukasza 23, 44 – 49)