„Gdy zaś Jezus (był) w Betanii w domu Szymona trędowatego, podeszła do niego kobieta mająca alabaster pachnidła bardzo cennego i wylała na głowę jego leżącego. Zobaczywszy zaś uczniowie oburzyli się mówiąc: Na co strata ta? Mogło było bowiem to zostać sprzedane (za wiele) i zostać dane biednym. Poznawszy zaś Jezus powiedział im: Dlaczego trudności przydajecie kobiecie? Czyn bowiem dobry zdziałała dla mnie. Zawsze bowiem biednych macie ze sobą, mnie zaś nie zawsze macie. Wylawszy bowiem ta pachnidło to na ciało me, na pogrzebanie mi uczyniła. Amen mówię wam, gdzie głoszona będzie dobra nowina ta w całym świecie, opowiadane będzie i co uczyniła ta, na pamięć (o) niej. Wtedy wyruszywszy jeden (z) dwunastu, zwany Juda Iskariota, do arcykapłanów, powiedział: Co chcecie mi dać, i ja wam wydam go? Oni zaś postawili mu trzydzieści srebrników. I od wtedy szukał dobrej pory, aby go wydał”. (Według Mateusza 26, 6 – 16)