„Kto zaś z was niewolnika mając orzącego lub pasącego, który, weszłemu z pola, powie mu: Zaraz przeszedłszy odpocznij? Ale czyż nie powie mu: Przygotuj, co spożyłbym na wieczerzę, i opasawszy się służ im, aż zjem i wypiję, a po tym zjesz sobie i wypijesz ty? Czy ma wdzięczność niewolnikowi, że uczynił (co) rozporządzone? Tak i wy, kiedy uczynicie wszystko rozporządzone wam, mówcie, że: Niewolnicy niepotrzebni jesteśmy, co byśmy winni uczynić, uczyniliśmy”. (Według Łukasza 17, 7 – 10)