„Odrzucający mnie i nie przyjmujący słów mych ma sądzącego go: Słowo, które wypowiedziałem, owo osądzi go w ostatnim dniu. Bo ja ze mnie samego nie powiedziałem, ale (ten), (który posłał) mnie, Ojciec, sam mi przykazanie dał, co powiedziałbym i co mówiłbym. I wiem, że przykazanie jego życiem wiecznym jest. Co więc ja mówię, jako rzekł mi Ojciec, tak mówię. Przed zaś świętem Paschy wiedząc Jezus, że przyszła jego godzina, aby przyszedł ze świata tego do Ojca, umiłowawszy własnych w świecie, do końca umiłował ich. I wieczerza (gdy stawała się), oszczerca już (gdy wrzucił) w serce, aby wydał go, Judasz (syn) Szymona Iskarioty, wiedząc, że wszystko dał mu Ojciec w ręce i że od Boga wyszedł i do Boga idzie, podnosi się od wieczerzy i kładzie szaty i wziąwszy prześcieradło przepasał się”. (Według Jana 12, 48 – 13, 4)