Jezus nie boi się faryzeuszom zadawać bardzo trudnych i poważnych pytań Łk 12, 54 – 57 „Mówił także do tłumów: Gdy ujrzycie chmurę podnoszącą się na zachodzie, zaraz mówicie: Deszcz idzie. I tak bywa. A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: Będzie upał. I bywa. Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże obecnego czasu nie rozpoznajecie? I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?”

Jezusowa nauka wyznacza drogę, która niekoniecznie podoba się wszystkim Łk 12, 51 – 53 „Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej”.

Jezus mówiąc o wielu rzeczach, które zapowiada doskonale wie o skutkach tego, co mówi oraz głębiej rozumie to, co odkrywa przed uczniami Łk 12, 50 „Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie”.

Rzucenie ognia przez Jezusa oznacza przygotowanie do przyjęcia Ducha Świętego Łk 12, 49 „Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął”.

Bóg dobiera to, co możemy zrobić do możliwości, jakie nam ofiarował Łk 12, 48 „Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą”.

Pan wymaga od nas czujności i podjęcia rozpoznanej misji Łk 12, 47 „Sługa, który zna wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką chłostę”.

Pan chce, mimo wszystko, pokazać nam wymagania, jakie są dla Jego uczniów Łk 12, 45 – 46 „Lecz jeśli sługa ów powie sobie w duszy: Mój pan ociąga się z powrotem, i zacznie bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się, to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; każe go ćwiartować i z niewiernymi wyznaczy mu miejsce”.

To, co Pan zostawia i wyznacza, jako zadanie do wypełnienia jest szczególnym pragnieniem Jego serca Łk 12, 43 – 44 „Szczęśliwy ten sługa, którego pan powróciwszy zastanie przy tej czynności. Prawdziwie powiadam wam: Postawi go nad całym swoim mieniem”.

Pan szuka ludzi, którzy są ludźmi sumienia Łk 12, 42 „Pan odpowiedział: Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby na czas wydzielił jej żywność?”

Niektóre pytania Piotra rzeczywiście zadziwiają Łk 12, 41 „Wtedy Piotr zapytał: Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich?”