„Give ear, O heavens, and let me speak; let the earth hear the words of my mouth! 2May my teaching soak in like the rain, and my utterance drench like the dew, Like a downpour upon the grass, like a shower upon the crops. 3For I will proclaim the name of the LORD, praise the greatness of our God! 4The Rock—how faultless are his deeds, how right all his ways! A faithful God, without deceit, just and upright is he! 5Yet his degenerate children have treated him basely, a twisted and crooked generation! 6Is this how you repay the LORD, so foolish and unwise a people? Is he not your father who begot you, the one who made and established you? 7Remember the days of old, consider the years of generations past. Ask your father, he will inform you, your elders, they will tell you: 8When the Most High allotted each nation its heritage, when he separated out human beings, He set up the boundaries of the peoples after the number of the divine beings; 9But the LORD’s portion was his people; his allotted share was Jacob”.

Na początku roku, gdy królowie zwykli wychodzić na wojnę, Dawid wyprawił Joaba i swoje sługi wraz z całym Izraelem. Spustoszyli oni [ziemię] Ammonitów i oblegali Rabba. Dawid natomiast pozostał w Jerozolimie. 2 Pewnego wieczora Dawid, podniósłszy się z posłania i chodząc po tarasie swego królewskiego pałacu, zobaczył z tarasu kąpiącą się kobietę. Kobieta była bardzo piękna. 3 Dawid zasięgnął wiadomości o tej kobiecie. Powiedziano mu: «To jest Batszeba, córka Eliama, żona Uriasza Chetyty». 4 Wysłał więc Dawid posłańców, by ją sprowadzili. A gdy przyszła do niego, spał z nią. A ona oczyściła się od swej nieczystości i wróciła do domu. 5 Kobieta ta poczęła, posłała więc, by dać znać Dawidowi: «Jestem brzemienna». 6 Wtedy Dawid wyprawił posłańca do Joaba: «Przyślij do mnie Uriasza Chetytę». Joab posłał więc Uriasza do Dawida".

„Polecam zaś wam Febę, siostrę naszą, będącą [i] sługą (społeczności) wywołanych, (tej) w Kenchrach, aby ją przyjęlibyście w Panu w sposób godny świętych, i stanęlibyście przy niej, w jakiej was potrzebowałaby sprawie, i bowiem ona opiekunką wielu stała się i mnie samego”. (Do Rzymian 16, 1 – 2)

Jezus nie pozostawia złudzeń, jak postępować z „młodym winem”, natomiast słuchacze wiedzą, czym jest to „młode wino” – my niekoniecznie Łk 5, 38 „Lecz młode wino należy wlewać do nowych bukłaków”.

Jedenastu uczniów udało się do Galilei, na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami:
«Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata». (Mt 28,16-20)

 

Rozmyślaj teraz nad przeczytanym Słowem... Mogą Ci w tym pomóc następujące pytania:

1. Dokąd udali się uczniowie Jezusa? Dlaczego przybyli akurat tam? Gdzie ja się dziś udaję? Jakie mam plany? Czy są to plany wynikające ze słuchania Jezusa (z Jego poleceń dla mnie)? Czy plany życiowe, plany dotyczące określonego czasu, czy danego dnia, konsultuję z Jezusem? Czy jestem na tyle dyspozycyjny wobec Niego, by korygować swe zamierzenia ze względu na natchnienia otrzymane od Niego? Co robię wówczas, gdy Jezus zaprasza mnie do czegoś, czego jeszcze w danym momencie nie chcę? Czy potrafię Mu zaufać, że to zaproszenie zawsze wynika z Jego miłości do mnie i pragnienia dobra dla mnie?

2. Co zrobili uczniowie na widok Jezusa? Czy „oddaję pokłon” Jezusowi poprzez to, jak kieruję swym życiem, jak dysponuję swym czasem i wszystkimi innymi dobrami, które posiadam? Czy uznaję je za dar Boży? Czy pamiętam, że otrzymałem wszystko od Niego? Czy Jezus jest rzeczywistym Panem mnie samego i wszystkiego, co posiadam? Co zatrzymuję dla siebie, bojąc się, że Jezus mi to odbierze? Z czego ten lęk może wynikać? Czy powiedziałem o tym Jezusowi, zapraszając Go do mojej słabości w tej dziedzinie? Do jakiego aspektu mego życia nie zapraszam Jezusa? Dlaczego?

3. Jakie myśli (uczucia) wobec Jezusa mieli niektórzy spośród Jego uczniów? W co ja dzisiaj wątpię? W czym Jezusowi nie dowierzam? Jakie są tego przyczyny? Z jakich moich zranień, kłamstw, w które uwierzyłem, to może wynikać?

4. Jak brzmi nakaz misyjny Jezusa? Czy odbieram Go do siebie? Do kogo Jezus mnie teraz posyła? Jak chce, bym realizował tę misję?

5. O czym zapewnia uczniów Jezus przed swoim wniebowstąpieniem? Czy jestem pewny Jego nieustannej obecności przy mnie? Jak na nią reaguję? Czy jej pragnę? Czy powoduje we mnie jakieś obawy, lęki? Jakie? Czy podejmuje wysiłki, by być na nią stale otwarty? Jakie konkretnie? Czy czasem czuję się osamotniony, opuszczony? Z czego mogą wynikać te uczucia?

 

Dziękuj Bogu za światło, którym Cie obdarzył. Teraz „idź i czyń”...

„For I already know how rebellious and stiff-necked you will be. Why, even now, while I am alive among you, you have been rebels against the LORD! How much more, then, after I am dead! 28Assemble all your tribal elders and your officials before me, that I may speak these words for them to hear and so may call heaven and earth to witness against them. 29For I know that after my death you are sure to act corruptly and to turn aside from the way along which I commanded you, so that evil will befall you in time to come because you have done what is evil in the LORD’s sight, and provoked him by your deeds. 30Then Moses recited the words of this song in their entirety, for the whole assembly of Israel to hear:”

Aramejczycy widząc, że zostali pobici przez Izraelitów, skupili swe siły. 16 Hadadezer przez posłów zarządził sprowadzenie Aramejczyków, będących po drugiej stronie rzeki. Ci nadciągnęli do Chelam na czele z dowódcą wojsk Hadadezera, Szobakiem. 17 Dawid, gdy go o tym zawiadomiono, zebrał wszystkich Izraelitów, a przeprawiwszy się przez Jordan przybył do Chelam. Aramejczycy ustawili szyki przeciw Dawidowi i walczyli z nim. 18 Lecz Aramejczycy uciekli przed Izraelitami, a Dawid zabił im siedemset zaprzęgowych koni i czterdzieści tysięcy jeźdźców. Zadał też rany Szobakowi, dowódcy jego wojska, tak iż tam zmarł. 19 Wszyscy królowie zależni od Hadadezera, widząc, że zostali pokonani przez Izraelitów, zawarli z nimi pokój i stali się ich poddanymi. Aramejczycy już bali się odtąd iść na pomoc Ammonitom".

„Zachęcam zaś was, [bracia,] poprzez Pana naszego, Jezusa Pomazańca, i poprzez miłość Ducha, (by) zacząć walczyć razem ze mną przez modlitwy za mnie do Boga, aby wyciągnięty zostałbym od nie ulegających w Judei i służba ma, (ta) względem Jeruzalem bardzo godną przyjęcia (dla) świętych stałaby się, aby w radości przyszedłszy do was poprzez wolę Boga, odpocząłbym razem z wami. Zaś Bóg pokoju z wszystkimi wami; amen”. (Do Rzymian 15, 30 – 33)

Nawet dla najprostszych ludzi Jezus tłumaczy tak, aby mogli zrozumieć Łk 5, 37 „Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków; w przeciwnym razie młode wino rozerwie bukłaki i samo wycieknie, i bukłaki się zepsują”.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: O cokolwiek prosilibyście Ojca, da wam w imię moje. Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna. Mówiłem wam o tych sprawach w przypowieściach. Nadchodzi godzina, kiedy już nie będę wam mówił w przypowieściach, ale całkiem otwarcie oznajmię wam o Ojcu. W owym dniu będziecie prosić w imię moje, i nie mówię wam, że Ja będę musiał prosić Ojca za wami. Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wy Mnie umiłowaliście i uwierzyliście, że wyszedłem od Boga. Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat; znowu opuszczam świat i idę do Ojca». (J 16, 23b-28)

 

Teraz pozwól, by Słowo pracowało w Tobie... Rozmyślaj nad Nim... Mogą Cię w tym ukierunkować następujące pytania:

1. Jakiej radości pragnie Jezus dla swoich uczniów? Czy doświadczyłem kiedyś takiej radości? Czy inni byli poruszeni jej obecnością we mnie? Czy była ona świadectwem mojej przynależności do Jezusa?

2. Czym – w świetle dzisiejszego fragmentu Ewangelii – Jezus uwarunkowuje tę radość? Na czym polega proszenie Ojca „w imię Jezusa”? Czym taka prośba różni się od proszenia „w swoje imię”?

3. Co Jezus mówi uczniom o stosunku swego Ojca do nich? Czy doświadczam miłości Ojca? Czy lubię z Nim przebywać? Czy czuję się bezpiecznie w Jego obecności? Jak często zwracam się do Niego bezpośrednio? Z czego to może wynikać?

4. Jak Jezus charakteryzuje wspólnotę uczniów w niniejszym fragmencie? Czy te cechy odnoszą się do mnie? Czy ta charakterystyka jest znakiem rozpoznawczym wspólnoty, do której należę? Czy inni (osoby spoza wspólnoty) takie rysy mojej wspólnoty widzą przede wszystkim (na pierwszym miejscu spośród innych cech)?

 

Wyraź swoją wdzięczność Bogu za czas, który otrzymałeś od Niego. Teraz „idź i czyń”...