1. Kogo i po co przyprowadzono Jezusowi? („niewidomego i prosili, żeby się go dotknął”) 2. Co zrobił Jezus? („ujął niewidomego za rękę i wyprowadził go poza wieś. Zwilżył mu oczy śliną, położył na niego ręce i zapytał: Czy widzisz co?... znowu położył ręce na jego oczy”) 3. Co następnie się stało? („przejrzał on zupełnie, i został uzdrowiony; wszystko widział teraz jasno i wyraźnie”)

Chociaż Maryja z Józefem nie musieli robić wielu rzeczy, które przewidywało Prawo – chcieli je wypełnić Łk 2, 22 – 24 „Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego”.

„However, in any of your communities you may slaughter and eat meat freely, according to the blessing that the LORD, your God, has given you; the unclean as well as the clean may eat it, as they do the gazelle or the deer. 16Only, you shall not eat of the blood, but must pour it out on the ground like water. 17Moreover, you may not, in your own communities, partake of your tithe of grain or wine or oil, of the firstborn of your herd or flock, of any offering you have vowed, of your voluntary offerings, or of your personal contributions. 18These you must eat in the presence of the LORD, your God, in the place that the LORD, your God, chooses, along with your son and daughter, your male and female slave, and the Levite within your gates; and there, in the presence of the LORD, you shall rejoice in all your undertakings. 19Be careful, also, that you do not neglect the Levite as long as you live in your land”.

„Podniósłszy się Dawid odszedł, a Jonatan powrócił do miasta. 2 Dawid udał się do Nob, do kapłana Achimeleka. Achimelek wyszedł przelękniony na spotkanie Dawida i zapytał: «Czemu przybywasz sam bez żadnego towarzysza?» 3 Dawid odrzekł Achimelekowi: «Król polecił mi pewną sprawę nakazując: "Niech nikt nie wie o tym, po co cię posyłam i co ci powierzam". Dlatego umówiłem się z młodymi ludźmi na oznaczone miejsce. 4 A teraz jeśli masz pod ręką pięć chlebów, podaruj mi je lub cokolwiek się znajdzie!» 5 Kapłan odrzekł Dawidowi: «Zwykłego chleba pod ręką nie mam: jest tylko chleb święty. Czy jednak młodzieńcy powstrzymali się chociaż od współżycia z kobietą?» 6 Dawid odrzekł kapłanowi: «Tak jest, zabronione nam jest współżycie z kobietą jak zawsze, gdy wyruszam w drogę. Tak więc ciała tych młodzieńców są czyste, choć to wyprawa zwyczajna. Tym bardziej czyste są ich ciała dzisiaj». 7 Dał więc kapłan ów święty chleb, gdyż nie było innego chleba prócz pokładnego, usuwanego sprzed oblicza Pana w tym celu, by w dzień usunięcia położyć chleb świeży”.

„Aż do zaś kiedy dzień miał stawać się, zachęcał Paweł wszystkich, (by) przyjąć pokarm, mówiąc: Czternasty dzisiaj dzień oczekując poszczący dokańczacie, niczego wziąwszy. Dlatego zachęcam was, (by) przyjąć pokarm, to bowiem ku waszemu zbawieniu jest. Nikogo bowiem (z) was włos z głowy (nie) będzie zgubiony. Powiedziawszy zaś to i wziąwszy chleb, podziękował Bogu przed wszystkimi i połamawszy zaczął jeść. Będącymi dobrej myśli zaś stawszy się wszyscy i oni wzięli pokarm. Byliśmy zaś wszystkie dusze na statku dwieście siedemdziesiąt sześć. Nasyceni zaś pokarmem uczynili lekkim statek, wyrzucając zboże do morza”. (Dokonania wysłanników 27, 33 – 38)

1. O czym rozprawiali uczniowie Jezusa? („o tym, że nie mają chleba”) 2. O co Jezus spytał uczniów? („Czemu rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Jeszcze nie pojmujecie i nie rozumiecie, tak otępiały macie umysł? Macie oczy, a nie widzicie; macie uszy, a nie słyszycie? Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?)

Anioł nazywa Dziecię, które ma począć Maryja zanim to się stało – to też wiele dla nas mówi Łk 2, 21 „Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki”.

„You shall not do as we are doing here today, everyone doing what is right in their own sight, 9since you have not yet reached your resting place, the heritage which the LORD, your God, is giving you. 10But after you have crossed the Jordan and dwell in the land which the LORD, your God, is giving you as a heritage, when he has given you rest from all your enemies round about and you live there in security, 11then to the place which the LORD, your God, chooses as the dwelling place for his name you shall bring all that I command you: your burnt offerings and sacrifices, your tithes and personal contributions, and every special offering you have vowed to the LORD. 12You shall rejoice in the presence of the LORD, your God, with your sons and daughters, your male and female slaves, as well as with the Levite within your gates, who has no hereditary portion with you. 13Be careful not to sacrifice your burnt offerings in any place you like, 14but offer them in the place which the LORD chooses in one of your tribal territories; there you shall do what I command you”.

„Jonatan oddał swoją broń chłopcu, dając mu rozkaz: «Idź, odnieś to do miasta». 41 Gdy odszedł chłopiec, podniósł się Dawid od strony kopca, padł twarzą na ziemię i trzykroć oddał głęboki pokłon. Nawzajem się ucałowali i płakali nad sobą. Dawid nawet głośno szlochał. 42 Wreszcie Jonatan rzekł do Dawida: «Idź w pokoju! Niech się stanie to, co przysięgaliśmy w imię Pana, mówiąc: Pan będzie między mną a tobą, między rodem moim a rodem twoim na wieki».”

„Zaś (gdy) marynarze (szukali), (by) uciec ze statku, i (gdy zsunęli) łódź do morza, pod pozorem jakby od dzioba kotwice zamierzając klarować, powiedział Paweł setnikowi i żołnierzom: Jeśli nie ci pozostaną na statku, wy zostać zbawieni nie możecie. Wtedy odcięli żołnierze liny łodzi i pozwolili, (by) ona wypaść”. (Dokonania wysłanników 27, 30 – 32)