Jezus wielokrotnie powtarzał, że gdy wstąpi do nieba, do swego Ojca, nie pozostawi nas samymi, opuszczonymi przez Niego, ale pośle Wspomożyciela, Ducha Świętego.

A ja? Czy tak jak apostołowie, zapominam o tej obietnicy? I w konsekwencji żyję sam, swoim życiem, swoimi codziennymi problemami i troskami, jak gdyby… Boga nie było przy mnie?

Nie muszę radzić sobie sam! Duch Jezusa i Ojca, może stać się moim Duchem, może mieszkać we mnie i prowadzić każdego dnia. Jeśli tylko zgodzę się przestać być Zosią – Samosią, jeśli przyznam się do swojej niewystarczalności, ograniczoności. Jeśli szczerze, z głębi serca zawołam, że Go potrzebuję! Jeśli uwierzę w Jego nadprzyrodzoną, boską moc! Jeśli będę wytrwale, każdego dnia, słuchać Jego natchnień!

Przyjdź Duchu Święty! Nie chcę udawać, że moje pomysły na życie są najlepsze, że wiem wszystko i ze wszystkim sobie radzę! Otwórz mnie na Twoją, Bożą perspektywę! Potrzebuję Cię! Przemień mnie i prowadź!