„Odpowiadając Szymon rzekł: Podejrzewam, że któremu więcej darował. On zaś powiedział mu: Poprawnie osądziłeś. I zwróciwszy się do kobiety Szymonowi rzekł: Widzisz tę kobietę? Wszedłem twojego do domu, wody mi na stopy nie dałeś, ta zaś łzami zrosiła me stopy i włosami jej wytarła. Pocałunku mi nie dałeś, ta zaś, odkąd weszła, nie przestała, całując me stopy. Oliwą głowy mej nie namaściłeś, ta zaś pachnidłem namaściła stopy me. Czego (za sprawą) mówię ci, odpuszczone są grzechy jej liczne, bo umiłowała wiele. Któremu zaś mało odpuszczone jest, mało miłuje”. (Według Łukasza 7, 43 – 47)

„Zobaczywszy zaś faryzeusz, (ten) (co zaprosił) go, powiedział w sobie mówiąc: Ten gdyby był prorokiem, poznał by, kim i jaka (ta) kobieta, która dotyka go, że grzeszna jest. I odpowiadając Jezus powiedział do niego: Szymonie, mam ci coś powiedzieć. On zaś: Nauczycielu, powiedz, rzecze. Dwaj dłużnicy byli (u) pożyczającego pewnego. Jeden winien był denarów pięćset, zaś drugi pięćdziesiąt. (Gdy) nie (mieli) oni, (by) oddać, obydwu darował. Kto więc (z) nich więcej miłować będzie go?” (Według Łukasza 7, 39 – 42)

„I usprawiedliwiona została mądrość od wszystkich dzieci jej. Prosił zaś ktoś go (z) faryzeuszów, aby zjadł z nim. I wszedłszy do domu faryzeusza ułożył się (przy stole). I oto kobieta, która była w mieście grzeszna, i dowiedziawszy się, że leży w domu faryzeusza, przyniósłszy alabaster pachnidła i stanąwszy z tyłu, przy stopach jego płacząc, łzami zaczęła zraszać stopy jego i włosami głowy jej wycierała, i całowała stopy jego, i namaszczała pachnidłem”. (Według Łukasza 7, 35 – 38)

„Komu zaś przyrównam ludzi pokolenia tego i komu są podobni? Podobni są dzieciom na rynku siedzącym i przemawiającym do innych; które (mówią): Zagraliśmy na flecie wam i nie zatańczyliście, zaczęliśmy zawodzić i nie zapłakaliście. Przyszedł bowiem Jan Chrzciciel nie jedzący chleba ani nie pojący wina, i mówicie: Demona ma. Przyszedł Syn Człowieka jedzący i pijący, i mówicie: Oto człowiek żarłoczny i pijący wino, przyjaciel poborców i grzeszników”. (Według Łukasza 7, 31 – 34)

„Ten jest, o którym jest napisane: Oto wysyłam zwiastuna mego przed obliczem twym, który uładzi drogę twą przed tobą. Mówię wam, większy wśród zrodzonych z kobiet (od) Jana nikt (nie) jest. Zaś mniejszy w królestwie Boga większy (od) niego jest. (I cały lud usłyszawszy i poborcy uznali za sprawiedliwego Boga, zanurzonymi będąc chrztem Jana. Zaś faryzeusze i znawcy Prawa postanowienie Boga odrzucili w sobie, nie będąc zanurzonymi przez niego.)”. (Według Łukasza 7, 27 – 30)

„I szczęśliwy jest, który nie zostałby przywiedziony do obrazy przeze mnie. (Gdy odeszli) zaś posłańcy Jana zaczął mówić do tłumów o Janie: Co wyszliście na pustkowie oglądać? Trzcinę przez wiatr chwianą? Ale co wyszliście zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty przyodzianego? Oto (ci) w szacie wspaniałej i zbytku pozostający na (dworach) królewskich są. Ale co wyszliście zobaczyć? Proroka? Tak, mówię wam, i więcej (niż) proroka”. (Według Łukasza 7, 23 – 26)

„Przybywszy zaś do niego mężowie powiedzieli: Jan Chrzciciel wysłał nas do ciebie mówiąc: Ty jesteś Przychodzący czy innego mamy oczekiwać? W owej godzinie uzdrowił licznych z chorób i batogów i duchów złych, i ślepym licznym dał łaskę widzieć. I odpowiadając rzekł im: Wyruszywszy oznajmijcie Janowi, co zobaczyliście i usłyszeliście: Ślepi znowu widzą, chromi chodzą, trędowaci są oczyszczani i głusi słyszą, martwi podnoszą się, biedni otrzymują dobrą nowinę”. (Według Łukasza 7, 20 – 22)

„I podszedłszy dotknął mar, zaś dźwigający stanęli, i powiedział: Młodzieńcze, tobie mówię, podnieś się. I usiadł martwy i zaczął mówić, i dał go matce jego. Wziął zaś strach wszystkich i chwalili Boga mówiąc, że: Prorok wielki podniósł się wśród nas, i że: Wejrzał Bóg (na) lud jego. I wyszło słowo to na całą Judeę o nim i całą okolicę. I oznajmili Janowi uczniowie jego o wszystkich tych. I przywoławszy do siebie dwóch jakichś (z) uczniów jego, Jan posłał do pana mówiąc: Ty jesteś Przychodzący czy innego mamy oczekiwać?” (Według Łukasza 7, 14 – 19)

„I wróciwszy do domu posłani, znaleźli niewolnika będącego zdrowym. I stało się w następującym (dniu), udał się do miasta zwanego Nain i szli razem z nim uczniowie jego i tłum liczny. Jak zaś zbliżył się do bramy miasta, i oto wynoszony był zmarły jedynak, syn (dla) matki jego i ona była wdowa, i tłum miasta znaczny był z nią. I zobaczywszy ją Pan ulitował się nad nią i powiedział jej: Nie płacz”. (Według Łukasza 7, 10 – 13)

„Dlatego ani mnie samego uznałem za godnego do ciebie przyjść. Ale powiedz słowem i niech zostanie uleczony sługa mój. I bowiem ja człowiek jestem pod władzą umieszczony, mający pod sobą żołnierzy, i mówię temu: Ruszaj, i wyrusza, i innemu: Przychodź, i przychodzi, i niewolnikowi memu: Uczyń to, i czyni. Usłyszawszy zaś to Jezus zadziwił się nim i zwróciwszy się do towarzyszącego mu tłumu rzekł: Mówię wam, nawet nie w Izraelu tak wielką wiarę znalazłem”. (Według Łukasza 7, 7 – 9)