„I powiedzieli wysłannicy Panu: Dołóż nam wiary. Powiedział zaś Pan: Jeśli macie wiarę jak ziarno gorczycy, powiedzieliście by morwie [tej]: Wykorzeń się i zasadź się w morzu. I posłuszna była by wam”. (Według Łukasza 17, 5 – 6)

„Powiedział zaś do uczniów jego: Niemożliwe jest obrazom nie przyjść, lecz biada przez którego przychodzą. Korzystniej jest mu, jeśli kamień młyński włożony jest wokół szyi jego i rzucony jest w morze, niż aby przywiódł do obrazy (z) małych tych jednego. Uważajcie nasienie. Jeśli zgrzeszy brat twój, upomnij go, i jeśli zmieni myślenie, odpuść mu. I jeśli siedmiokroć (na) dzień zgrzeszyłby przeciw tobie i siedmiokroć zawróciłby do ciebie mówiąc: Zmieniam myślenie, odpuścisz mu”. (Według Łukasza 17, 1 – 4)

„Mam bowiem pięciu braci, żeby zaświadczył im, aby nie i oni przyszli do miejsca tego męczarni. Mówi zaś Abraham: Mają Mojżesza i proroków. Niech posłuchają ich. On zaś powiedział: Nie, ojcze Abrahamie, ale jeśli ktoś z martwych pójdzie do nich, zmienią myślenie. Powiedział zaś mu: Jeśli Mojżesza i proroków nie słuchają, ani jak ktoś z martwych wstanie, przekonani będą”. (Według Łukasza 16, 28 – 31)

„I on wołając rzekł: Ojcze Abrahamie, zlituj się (nade) mną i poślij Łazarza, aby zamoczył czubek palca jego wodą i ochłodził język mój, bo boleję w płomieniu tym. Powiedział zaś Abraham: Dziecko, przypomnij sobie, że odebrałeś dobra twe w życiu twym, i Łazarz podobnie złe. Teraz zaś tutaj pocieszany jest, ty zaś bolejesz. I wśród wszystkich tych: pomiędzy nami i wami przepaść wielka jest utwierdzona, żeby chcący przejść stąd do was nie mogli, ani stamtąd do nas (aby) przeprawili się. Powiedział zaś: Proszę cię więc, ojcze, aby posłałeś go do domu ojca mego”. (Według Łukasza 16, 24 – 27)

„Człowiek zaś pewien był bogaty i wdziewał na siebie purpurę i cienki len, świętując co dzień wspaniale. Biedny zaś pewien imieniem Łazarz rzucony był przy bramie jego owrzodzony, i pożądający, (by) nasycić się ze spadających ze stołu bogatego. Ale i psy przychodzące oblizywały wrzody jego. Stało się zaś, (umarł) biedny i (odniesiony został) on przez zwiastunów na łono Abrahama. Umarł zaś i bogaty i pogrzebany został. I w otchłani podniósłszy oczy jego, będąc w męczarniach, widzi Abrahama z daleka i Łazarza na łonie jego”. (Według Łukasza 16, 19 – 23)

„Żaden domownik (nie) może dwom panom służyć. Albo bowiem jednego znienawidzi a drugiego będzie miłował, albo jednego trzymał się będzie a drugiego zlekceważy. Nie możecie Bogu służyć i mamonie. Słuchali zaś tego wszystkiego faryzeusze lubiącymi pieniądze będący i wyśmiewali go. I powiedział im: Wy jesteście uznającymi za sprawiedliwych siebie przed ludźmi, zaś Bóg poznaje serca wasze. Bo (co) wśród ludzi wysokie, obrzydliwością przed Bogiem. Prawo i prorocy aż po Jana. Od wtedy królestwo Boga głoszone jest i każdy do niego gwałtem się wdziera. Wykonalniejsze zaś jest, niebu i ziemi przeminąć, niż Prawa jednemu rożkowi upaść. Każdy oddalający żonę jego i poślubiający drugą cudzołoży, i oddaloną od męża poślubiający cudzołoży”. (Według Łukasza 16, 13 – 18)

„I ja wam mówię, sobie uczyńcie przyjaciół z mamony niesprawiedliwości, aby kiedy ustanie, przyjęli was do wieczystych namiotów. Wierny w najmniejszym i w wielkim wierny jest, i w najmniejszym niesprawiedliwy i w wielkim niesprawiedliwy jest. Jeśli więc w niesprawiedliwej mamonie wierni nie staliście się, prawdziwe kto wam powierzy? I jeśli w cudzym wierni nie staliście się, wasze kto wam da?” (Według Łukasza 16, 9 – 12)

„I przywoławszy jednego każdego (z) dłużników pana swego, mówił pierwszemu: Ile winien jesteś panu memu? On zaś powiedział: Sto baryłek oliwy. On zaś powiedział mu: Weź twe zapisy i usiadłszy szybko napisz pięćdziesiąt. Potem drugiemu powiedział: Ty zaś ile winien jesteś? On zaś powiedział: Sto „kor” zboża. Mówi mu: Weź twe zapisy i napisz osiemdziesiąt. I pochwalił pan szafarza niesprawiedliwości, że rozsądnie uczynił. Bo synowie wieku tego rozsądniejsi nad synów światła (względem) pokolenia swego są”. (Według Łukasza 16, 5 – 8)

„Mówił zaś i do uczniów: Człowiek pewien był bogaty, który miał szafarza i ten oczerniony został (przed) nim, jako trwoniący (dobra) będące jego. I zawoławszy go powiedział mu: Co to słyszę o tobie? Oddaj rachunek szafarstwa twego, nie bowiem możesz już szafarzować. Powiedział zaś w sobie szafarz: Co mam uczynić, bo pan mój odbiera szafarzowanie ode mnie? Kopać nie mam siły, żebrać wstydzę się. Pojąłem, co mam uczynić, aby kiedy usunięty zostanę z szafarzowania, przyjęli mnie do domów ich”. (Według Łukasza 16, 1 – 4)

„Kiedy zaś syn twój ten, przejadłszy twe środki na życie z prostytutkami, przyszedł, zabiłeś na ofiarę mu utuczone cielę. On zaś powiedział mu: Dziecko, ty zawsze ze mną jesteś, i wszystko moje twoje jest. Ucieszyć się zaś i uradować się trzeba było, bo brat twój ten martwy był i ożył, i zaginiony i znalazł się”. (Według Łukasza 15, 30 – 32)