„I oto dwaj z nich w tym samym dniu byli udający się do wsi oddalonej stadiów sześćdziesiąt od Jeruzalem, której imię Emaus, i oni mówili do siebie o wszystkich, (które zaszły) tych. I stało się (przy) (mówieniu) ich i (dyskutowaniu), i sam Jezus zbliżywszy się szedł razem z nimi. Zaś oczy ich trzymane były, (by) nie (poznali) go. Powiedział zaś do nich: Jakie słowa te, które wymieniacie do siebie idąc? I stanęli ponurzy. Odpowiadając zaś jeden imieniem Kleofas powiedział do niego: Ty jedyny przebywasz (w) Jeruzalem, a nie dowiedziałeś się (o tych), (które stały się) w niej w dniach tych? I powiedział im: Jakie? Oni zaś powiedzieli mu: Te co do Jezusa Nazarejczyka, który (był) mężem prorokiem mocnym w dziele i słowie przed Bogiem i całym ludem, jak wydali go arcykapłani i przywódcy nasi na wyrok śmierci i ukrzyżowali go”. (Według Łukasza 24, 13 – 20)

„Znalazły zaś kamień odtoczony od grobowca, wszedłszy zaś nie znalazły ciała Pana Jezusa. I stało się, (gdy) (zdezorientowały się) one co do tego, i oto mężowie dwaj stanęli obok nich w stroju błyskającym. Przestraszone zaś (gdy stały się) one i (gdy skłoniły) twarze ku ziemi, powiedzieli do nich: Dlaczego szukacie żyjącego z martwymi? Nie jest tutaj, ale podniósł się. Przypomnijcie sobie, jak powiedział wam, jeszcze będąc w Galilei, mówiąc (o) Synu Człowieka, że ma wydanym zostać w ręce ludzi grzesznych i zostać ukrzyżowanym i trzeciego dnia powstać. I przypomniały sobie słowa jego, i wróciwszy od grobowca oznajmiły to wszystko jedenastu i wszystkim pozostałym. Były zaś Magdalena Maria, i Joanna, i Maria, (ta) Jakuba, i pozostałe z nimi mówiły do wysłanników to. I wydały się przed nimi jakby brednią słowa te i nie wierzyli im. Zaś Piotr wstawszy pobiegł do grobowca, i zajrzawszy widzi płótna same; i odszedł do siebie dziwiąc się (tym), (co się stało)”. (Według Łukasza 24, 2 – 12)

„I oto mąż imieniem Józef, radcą będący [i] mężem dobrym i sprawiedliwym, ten nie był zgadzający się z postanowieniem i czynem ich z Arymatei miasta Judejczyków, który oczekiwał królestwa Boga, ten podszedłszy do Piłata poprosił (o) ciało Jezusa. I zdjąwszy owinął je prześcieradłem i położył go w grobowcu wykutym, gdzie nie był nikt jeszcze leżący. I dzień był przygotowania, i szabat rozjaśniał się. Towarzyszące zaś kobiety, które były razem przybyłe z Galilei (z) nim, obejrzały grobowiec i jak położone zostało ciało jego. Wróciwszy zaś przygotowały wonności i pachnidła. I (w ten) szabat (spoczywały) według przykazania, jednak pierwszego (dnia) tygodnia, (o) brzasku głębokim do grobowca przyszły niosąc, które przygotowały wonności”. (Według Łukasza 23, 50 – 24, 1)

„I było już około godziny szóstej i ciemność stała się na całej ziemi aż do godziny dziewiątej. (Słońce) (gdy ustało), rozdarła się zaś zasłona przybytku (przez) środek. I zawoławszy wołaniem wielkim Jezus rzekł: Ojcze, w ręce twe powierzam ducha mego. To zaś rzekłszy, wyzionął ducha. Widząc zaś setnik (to), (co się stało), oddał chwałę Bogu mówiąc: Istotnie człowiek ten sprawiedliwy był. I wszystkie, razem przybyłe tłumy na widowisko to, oglądnąwszy (to), (co się stało), uderzając się w piersi wracały. Stali zaś wszyscy znajomi mu z daleka i kobiety współtowarzyszące mu od Galilei, patrzące (na) to”. (Według Łukasza 23, 44 – 49)

„Jeden zaś (z) powieszonych złoczyńców bluźnił mu mówiąc: Czy nie ty jesteś Pomazaniec? Uratuj siebie i nas. Odpowiadając zaś drugi, karcąc go, rzekł: Nawet nie boisz się ty Boga, bo (pod) (tym) samym sądem jesteś? A my zaś sprawiedliwie, godne bowiem (za co) zrobiliśmy, odbieramy. Ten jednak nic niegodziwego (nie) zrobił. I mówił: Jezusie, przypomnij sobie (o) mnie, kiedy przyjdziesz do królestwa twego. I powiedział mu: Amen ci mówię, dzisiaj ze mną będziesz w raju”. (Według Łukasza 23, 39 – 43)

„Prowadzeni byli zaś i inni złoczyńcy dwaj z nim, (by zostali zgładzeni). I kiedy przyszli na miejsce zwane Czaszką, tam ukrzyżowali go i złoczyńców, tego z prawej, tego zaś z lewej. [Zaś Jezus mówił: Ojcze, odpuść im, nie bowiem wiedzą, co czynią.] Rozdzielając zaś szaty jego rzucili losy. I stał lud oglądając. Wyśmiewali zaś i przywódcy mówiąc: Innych uratował, niech uratuje siebie, jeśli ten jest Pomazaniec Boga wybrany. Zaczęli kpić zaś (z) niego i żołnierze podchodzący, ocet przynoszący mu i mówiący: Jeśli ty jesteś król Judejczyków, uratuj siebie. Był zaś i napis nad nim: Król Judejczyków ten”. (Według Łukasza 23, 32 – 38)

„Oni zaś napierali głosami wielkimi żądając, (by) on (został ukrzyżowany), i wzmagały się głosy ich. I Piłat zawyrokował, (by wykonana była) prośba ich. Uwolnił zaś (tego) z powodu rozruchu i morderstwa rzuconego do strażnicy, którego żądali, zaś Jezusa wydał woli ich. I jak odprowadzili go, chwyciwszy Szymona, pewnego Cyrenejczyka, przychodzącego z pola, nałożyli mu krzyż, (by) niósł za Jezusem. Towarzyszyła zaś mu wielka mnogość ludu i kobiet, które biły się (w piersi) i zawodziły (nad) nim. Zwróciwszy się zaś do nich Jezus powiedział: Córki Jeruzalem, nie płaczcie nade mną, lecz nad sobą płaczcie i nad dziećmi waszymi, bo oto przychodzą dni, w których powiedzą: Szczęśliwe bezpłodne i łona, które nie urodziły, i piersi, które nie zaczęły karmić. Wtedy zaczną mówić górom: Padnijcie na nas, i wzgórzom: Przykryjcie nas. Bo jeśli wilgotnemu drzewu to czynią, suchemu co stanie się?” (Według Łukasza 23, 23 – 31)

„Piłat zaś zwoławszy arcykapłanów i przywódców i lud powiedział do nich: Przyprowadziliście mi człowieka tego jako agitującego lud, i oto ja wobec was osądziwszy żadnej (nie) znalazłem w człowieku tym przyczyny, (z tych coo) oskarżacie przeciw niemu, ale ani Herod; przesłał bowiem go do nas. I oto nic godnego śmierci (nie) jest zrobione (przez) niego. Skarciwszy więc go uwolnię. Zakrzyknęli zaś wszyscy razem mówiąc: Usuń tego, uwolnij zaś nam Barabasza; który był z powodu rozruchu jakiegoś zaszłego w mieście i morderstwa rzucony do strażnicy. Znów zaś Piłat przemówił do nich, chcąc uwolnić Jezusa. Oni zaś wykrzykiwali mówiąc: Krzyżuj, krzyżuj go. On zaś trzeci raz rzekł do nich: Co bowiem złego uczynił ten? Żadnej przyczyny śmierci (nie) znalazłem w nim. Skarciwszy więc go uwolnię”. (Według Łukasza 23, 13 – 22)

„Piłat zaś usłyszawszy spytał, czy (ten) człowiek Galilejczykiem jest. I poznawszy, że z władzy Heroda jest, przesłał go do Heroda, będącego i jego w Jerozolimie w tych dniach. Zaś Herod zobaczywszy Jezusa uradował się bardzo, był bowiem od znacznego czasu chcącym zobaczyć go z powodu (słyszenia) o nim, i miał nadzieję jakiś znak zobaczyć przez niego stający się. Pytał zaś go w słowach dość licznych. On zaś nic (nie) odpowiedział mu. Stali zaś arcykapłani i uczeni w piśmie gwałtownie oskarżając go. Za nic wziąwszy zaś go [i] Herod z wojskiem jego i zakpiwszy, odziawszy strojem wspaniałym przesłał go Piłatowi. Stali się zaś przyjaciółmi Herod i Piłat w tym dniu między sobą; wcześniej byli bowiem we wrogości będący do (siebie)”. (Według Łukasza 23, 6 – 12)

„I wstawszy cała mnogość ich poprowadzili go do Piłata. Zaczęli zaś oskarżać go mówiąc: Tego znaleźliśmy agitującego lud nasz i zabraniającego daniny Cezarowi dawać i mówiącego o sobie, Pomazańcem królem (że jest). Zaś Piłat zapytał go mówiąc: Ty jesteś król Judejczyków? On zaś odpowiadając mu rzekł: Ty mówisz. Zaś Piłat powiedział do arcykapłanów i tłumów: Żadną znajduję przyczynę w człowieku tym. Oni zaś napierali mówiąc, że: Podburza lud nauczając po całej Judei, i zacząwszy od Galilei aż tu”. (Według Łukasza 23, 1 – 5)