„Uradowałem się zaś w Panu wielce, że już niegdyś rozwinęliście (to) o mnie myśleć, nad którym i myśleliście, nie mieliście sposobności zaś. Nie ponieważ z brakowania mówię, ja bowiem nauczyłem się, w czym jestem, samowystarczalnym być. Umiem i uniżać się, umiem i obfitować; w każdym i we wszystkich jestem wtajemniczony: i nasycać się pokarmem, i łaknąć, i obfitować, i być słabszym. (We) wszystkim jestem silny przez umacniającego mię. Jednakże pięknie uczyniliście, stawszy się współuczestnikami mymi (w) utrapieniu”. (Do Filipian 4, 10 – 14)