„Ileż więc przewyższa człowiek owcę. Tak że dozwolone jest w szabat dobrze czynić. Wtedy mówi (temu) człowiekowi: Wyciągnij twą rękę. I wyciągnął i przywrócona została zdrowa jak inna. Wyszedłszy zaś faryzeusze naradę (podjęli) o nim, jakby go zgubili. Zaś Jezus poznawszy wycofał się stamtąd. I zaczęły towarzyszyć mu [tłumy] liczne, i uzdrowił ich wszystkich. I skarcił ich, aby nie widocznym go czynili. Żeby wypełniło się (co) powiedziane przez Izajasza proroka mówiącego: Oto sługa mój, którego wybrałem, umiłowany mój, w którym upodobała dusza ma. Położę ducha mego na nim, i sąd narodom oznajmi”. (Według Mateusza 12, 12 – 18)